قالَ عَلِی علیه السلام: «اَلْهَمُّ نِصْفُ الْهِرَمِ»؛ [1]

علی علیه السلام فرموده است: «اثر غصه و غم، انسان نیرومند را ناتوان می کند و در جوانی، او را فرسوده و نیمه پیر می سازد».

قالَ أَمیرُالْمُؤْمِنینُ علیه السلام: «اَلْحَسَدُ یفْنی وَ الْحِقْدُ یذْری»؛ [2]

حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام فرموده است: «حسد جسم را فرتوت و فانی می کند و کینه توزی آدمی را افسرده می کند و سرانجام، همه چیزش را به باد می دهد».

قالَ عَلِی علیه السلام: «اَلْخائِفُ لا عَیشَ لَهُ»؛ [3]

هم چنین علی علیه السلام فرموده است: «آن کس که گرفتار ترس و وحشت است، در زندگی آسایش خاطر ندارد».

قالَ عَلِی علیه السلام: «اَلْحُزْنُ یهْدِمُ الْجَسَدَ»؛ [4]

علی علیه السلام فرموده است: «غم و اندوه، تعادل جسم را بر هم می زند و بدن آدمی را ویران می کند».

قالَ عَلِی علیه السلام: «اَلْمُریبُ أَبَدا عَلیلٌ»؛ [5]

علی علیه السلام فرموده است: «کسانی که همه چیز و همه کس را به چشم تردید و بدگمانی نگاه می کنند، همواره علیل و بیمارند».

نتیجه آن که عقده های روانی، غصه ها، ترس ها، نگرانی ها و خلاصه ناراحتی های روحی و هیجان های درونی، علاوه بر آن که باعث اختلال فکر و تشویش خاطرند، در بدن نیز آثار بدی دارند و مزاج را از صراط مستقیم صحت و اعتدال منحرف می کنند و منشأ بیماری های مختلفی می شوند.

پی نوشت: